غذاهای قرون وسطائی که هرگز دوست ندارید آنها را بخورید - لنجان بلاگ

ماهی مکنده

این ماهی که گاهی آن را با مارماهی اشتباه می گیرند، بر خلاف ظاهرش که اصلا باعث تحریک اشتها نمی شد، یکی از گزینه های اصلی مهمانی در قرون وسطا بود. گفته می گردد شاه هنری اول، پادشاه انگلستان، در سال 1135 به خاطر مصرف زیاد این ماهی جان خود را از دست داد. ماهی مکنده را اغلب طبقه اشرافی و مرفه جامعه مصرف می کردند و نسبت به سایر ماهی ها پرگوشت تر بود. از دیگر امتیازهای این ماهی، صید راحت آن بود که با توجه به امکانات قرون وسطا، یک امتیاز تلقی می شد. ماهی مکنده هنوز در بسیاری از کشورها مانند لتونی و پرتغال هواداران زیادی دارد.

پنجه خرس

در قرون وسطا وقتی برای نجیب زادگان مهمان می آمد، بیشتر اوقات سور و سات و مهمانی حول محور غذا می گذشت. قطعه معروف چهار تا و بیست تا توکای سیاه، پخته شده در کیک گوشت اشاره دارد به پختن کبوترهای زنده که وقتی کیک گوشت در قالب نمایشی شکوهمند برای مهمانان وسطائی بریده می شد، به بیرون می پریدند. پنجه خرس غذایی معروف بود که با هدف برانگیختن حیرت و به به و چه چه مهمانان پخته می شد و در عین حال که غذایی عجیب بود، اما قدرت صاحب خانه را نشان می داد. علاوه بر این، گوشت خوبی هم داشت.

طاووس

طاووس هم از دیگر غذاهایی است که در بین نجیب زادگان بسیار رایج بود. در شرایطی که شاید امروز ایده خوردن چنین پرنده ای برایمان خوشایند نباشد و از آن سر باز بزنیم، اما در آن موقع زیبایی طاووس بخشی از افسون و اغوای او برای سرآشپزهای وسطائی در زمان طبخ بود. این غذا را برای شام هایی باشکوه آماده و بعد رویش را با پرهای او تزئین می کردند تا بیشتر خودش را نشان دهد. البته طاووس مزه چندان خوبی ندارد، اما با این حال از پرهای آن برای پوشاندن و تزئین غذاها هم استفاده می شد.

قو

قو هم پرنده دیگری بود که برای سفره های قرون وسطائی، چندان دلپذیر و باوقار نبود. دستورات غذایی مربوط به دوران قرون وسطا اغلب حاوی پرنده ای بود تا بتوان آن را به سیخ زد و بریان کرد و در همان حال آن را به سسی از روده پخته شده، نواع ادویه ها و لایه ای از خرده نان آغشته کرد. برای آنکه رنگ این سس کمی مجذوب کننده تر شده و بیشتر به چشم بیاید، کمی خون این حیوان را به آن اضافه می کردند.

جوجه تیغی

برای درمان جذام و کسی که مشکل نگه داشتن ادرار داشته باشد بسیار مفید بود، چرا که ادرارآور است. البته دستور غذایی آن، با حرکتی سهمناک به سرانجام می رسد: اگر دیدید که جوجه تیغی خودش را باز نمی نماید، آن را در آب داغ قرار دهید و بعد متوجه می شوید که خودش را صاف می نماید.

سمور دریایی

شاید تصور خوردن غذای فوق العاده ای به مقدار ی سمور آبی کمی سخت باشد، اما سمور دریایی بریان شده بی شک یکی از غذاهای رایج دریانوردان در قرون وسطا بود. این غذا تا حدودی غذای معروفی بود، چرا که آن را نوعی غذای دریایی می دانستند که بر خلاف محدودیت های غذایی کلیسای کاتولیک می شد روزهای آدینه خورد. سس های خوشمزه این غذا بسیار معروف بود، چرا که گوشت سمور، طعم و ادویه را خیلی سریع جذب نمی کرد.

مجرای گوسفند

مجرای گوسفند که امروز در بخش هایی از آسیا هم خورده می گردد، خوراکی تند و شور در بین غذاهای قرون وسطایی بود. یکی از دستورالعمل های طبخش این است که نخست خوب باید آن را تمیز کنید، سپس شکمش را پر نموده، بعد در آب جوش انداخته و در سرانجام بریانش کنید. بعد می توانید ترکیبی از دارچین، زنجبیل و فلفل به آن بیافزایید، یعنی کاملا تلفیقی از طعم ها را داریم.

نان کپک زده

نجیب زاده ها از مهمانانشان در ظرف های مقدس نان بیات پذیرایی می کردند که نامش رامگا بود. این نان بیات (و اغلب کپک زده) بیشتر به روستاییانی داده می شد که با وجود کپک از آن لذت می بردند. از طرفی کپک زدگی برای محصولات غلات هم در زمین های کشاورزی امری عادی و به این معنا بود که از این کپک می شد در آردها و نان هایی استفاده کرد که روستاییان هر روز می خوردند.

گربه بریان

بله درست است، این دوست کوچک پشمالوی شما در قرون وسطا به عنوان غذا سرو می شد. گربه های وحشی در قرون وسطا مزاحمت و دردسر ایجاد می کردند، بنابراین به منبع غذایی تبدیل شدند. برای درست کردن آن، اول سرش را می بریدند و جدا می کردند، چرا که گفته می شد کسی که مغز گربه را بخورد حواس و قدرت قضاوت خود را از دست می دهد، سپس پوستش را می نمایدند، تمیزش می کردند و بی هیچ توضیحی به مدت یک روز و یک شب در زیر زمین چال می کردند. بعد با روغن و سیر، آن را بریان می کردند.