5 عادتی که ضریب هوشی را پایین می آورد - لنجان بلاگ

به گزارش خبرنگاران، شاید بتوان گفت که مغز ما به یک پردازنده کامپیوتر شباهت دارد، از این نظر که قدرت پردازش و منابع فکری محدودی دارد که می توانیم هر زمانی از آن ها استفاده کنیم. به همین دلیل انواع وظایف متضاد که بخش زیادی از قدرت فکری ما را می گیرد، قابلیت تمرکز، توجه، خلاقیت، حل مشکل یا استفاده از توانایی های شناختی دیگر را در ما مورد تاثیر قرار می دهد و از این رو موقتا آی کیوی عملکردی ما را پایین می آورد، مثل همین 5 عادت روانشناختی مضر که چنین تاثیری دارند.

به منظور اثبات این اصل، سعی کنید هنگام راه رفتن از 1000 به طور معکوس 7 تا 7 تا بشمارید (1000، 993، 986، … الی آخر). خواهید دید که خیلی زود راه رفتن را متوقف می کنید. می پرسید چرا؟ چون مغزتان برای انجام این عملیات ریاضی ساده باید حسابی تلاش کند، واقعا منابع کافی برایش باقی نمی ماند تا فرمان دهد یک پا مقابل پای دیگر قرار بگیرد.

البته لازم به ذکر است که رایج ترین وظایف متضاد تاثیر زیادی روی توانایی راه رفتن یا مطالعه ما ندارد. بیشتر ما می توانیم هنگام گوش کردن به موسیقی تکالیف درسیمان را انجام دهیم و می توانیم مشغول خوردن شویم و در عین حال عمیقا در یک کتاب غرق شویم.

با این حال، مشکل آنجا است که برخی عادت های روانشناختی به حدی منابع فکری ما را مصرف می کنند که احتمال دارد توانایی های شناختیمان را تقلیل دهند. نکته مهم اینکه که تعداد کمی از ما آگاه هستیم که این عادت های روان شناختی چنین تاثیر زیان آور و در واقع آسیب زننده ای دارند، برای همین احتمال ندارد آنچه را در حال انجامش هستیم متوقف کنیم تا با این عادت ها مقابله کنیم، و همین می تواند روی توانایی ما در وظایفی که توانایی انجامشان را داریم، تاثیر جدی بگذارد.

در ادامه مطالب با 5 مورد از عادت های روا شناختی رایج که عملکرد فکری را دچار اختلال می کند و آی کیو را پایین می آورند آشنا خواهیم شد.

1. فرو رفتن در فکر

فکر کردن مدام به اتفاقات ناراحت کننده، آزاردهنده، یا استرس آور به ویژه وقتی از روی عادت این کار را می کنیم، می تواند باعث شود فکرمان با افکارمان مسابقه دهد و از نظر هیجانی برانگیخته شویم، و به شدت منابع فکریمان را به گونه ای منفی تحت تاثیر قرار دهیم. به فکر فرو رفتن (که نشخوار فکری نیز نامیده می شود) علاوه بر عملکرد شناختی، می تواند سلامت هیجانی و حتی سلامت جسمانی مان را با خطرات واقعی رو به رو کند.

2. داشتن احساس گناهی که برطرف نشده

غالب ما آدم ها گاهی احساس گناه داریم، خواه به خاطر کار هایی که باید انحام می دادیم و خواه به خاطر آنچه انجام داده ایم و نباید انجام می دادیم؛ و وقتی چنین احساسی داریم، عموما عذرخواهی می کنیم یا برای برطرف کردن احساس گناه کاری می کنیم. با این حال، وقتی احساس گناه برطرف نمی شود و هم چنان مکررا به فکر خطور می کند، حواس پرتی بزرگی در توانایی شناختی ایجاد می کند که عملکرد شناختی را به طور جدی دچار خلل می کند؛ بنابراین بهتر است احساس گناه را به بهترین نحو ممکن برطرف کنیم تا فکرمان آرامش و گنجایش کافی را برای انجام وظایف مهم تر داشته باشد.

3. گلایه کردن بدون فایده

غالب ما آدم ها گلایه ها را طوری بیان می کنیم که فایده ای ندارد. احتمال اینکه رنجشمان را به دوستانمان منتقل کنیم، خیلی بیشتر از آن است که آن ها را خطاب به کسانی بگوییم که می توانند مسائل را حل کنند. مشکل این است که احتمالا هر بار که آن داستان را تعریف می کنیم، باز هم حس زنجیدگی و آزردگی به ما هجوم می آورد. خشم و ناامیدی مستلزم قدرت پردازش بسیار زیادی است، برای همین گلایه های بی فایده می تواند منشأ هدر رفتن قدرت مغز باشد.

4. تحلیل کردن بیش از مقدار طرد شدن

طرد شدن اتفاق دردناکی است که می تواند سبب درد هیجانی چشمگیر شود و در واقع تاثیر زیادی روی روحیه و عملکرد شناختی فرد دارد. این اتفاق در عین حال سبب می شود که فرد خودش را نکوهش کند، عادتی که نه تنها به اعتماد به نفس او آسیب زیادی وارد می کند، بلکه مدت زمان آشفتگی هیجانی را نیز طولانی تر می کند و همراه با آن، توانایی های شناختی فرد را در معرض خطر قرار می دهد.

5. نگرانی زیاد

بیشتر ما نگرانی را مضر نمی دانیم. ممکن است با یک لبخند کمرنگ بگوییم: فقط کمی نگرانم. با این حال، نگرانی فقط یک حالت هیجانی ناراحت کننده و ناخوشایند در ما ایجاد نمی کند، بلکه می تواند به طور جدی حواسمان را پرت کند و تمرکزمان را از بین ببرد. وقتی نگران چیزی هستیم، معمولا آن موضوع برای فکرمان در اولویت قرار می گیرد و تمام چیز های دیگر را به حاشیه می راند. خوشبختانه، کنار آمدن با نگرانی و برطرف کردن آن (از طریق فکر کردن به راه حل های احتمالی) آسان تر از برطرف کردن اضطراب است.

بیشتر بخوانید