شاعری که بیش از یک سال با کروناست - لنجان بلاگ

بیش از یک سال می گذرد از روزهایی که شرایط را به خراشیدگی روح تشبیه می کرد، از روزهایی که از مردم گله فراوان داشت و می گفت که ما جان مان را کف دست مان گرفته ایم؛ روزهایی که از درگیری دنباله دار با ویروس کرونا می گفت: اگر با رعایت نکردن مردم شکسته نشود ممکن است به این راحتی دست از سرمان بر ندارد اما اگر مردم رعایت می کردند و در خانه می ماندند و همه دست به دست هم می دادیم، نهایتا تا اردیبهشت ماه (سال 1399) می توانستیم شاهد پاک سازی آن باشیم.

آن روزها هنوز خبری از تولید واکسن و حتی دارویی برای کرونا نبود و در عین حال سروکله گونه های جهش یافته هم در تمام دنیا پیدا نشده بود؛ نه شهرها سیاه رنگ شده بودند و نه این تعداد خانواده به خاطر کرونا سیاه پوش؛ آن روزها که این تعداد از پزشکان، پرستاران، هنرمندان، ورزشکاران و سایر مردم به خاطر کرونا از دنیا نرفته بودند.

اما این روزها و البته شب ها را گاهی با به اشتراک گذاری عکسی در فضای مجازی چنین توصیف می کند: الان ساعت یازده شب بیست و یکم فروردین جلو اورژانس کرونای بیمارستان ولایت منتظر ماشینم که من رو ببره بیمارستان کوثر برای مشاوره اورژانسی سه خانوم باردار مشکوک به کرونا، این شرایط کشیک های ماست. واکسن اسپوتنیک در ده درصد افراد ایمنی ایجاد نمی کنه و در اون هایی هم که ایمنی ایجاد می شه سه تا چهارماه طول می کشه تا آنتی بادی ها به حد کفایت برسه بنابراین هیچ کدوم ما رزیدنت های واکسینه شده حتی ایمن نیستیم. دانشگاه اصرار به برگزاری آزمون حضوری داره.

حالا اما این دستیار تخصص داخلی (دانشجوی تخصص) و شاعر در گفت وگو با خبرنگاران بار دیگر از شرایط روزگار کرونایی می گوید: اوضاع بیماری خیلی بدتر شده است، دیگر همه تقریبا بی حس شده ایم، آن قدر که به همه ما در این یک سال سخت گذشته است. حتی ترجیح می دهیم که دیگر فراموش کنیم چنین چیزی هست، اما مردم همه دارند می گیرند و این دردناک این است. Who بر اساس مطالعات کارآزمایی بالینی که بر واکسن های مختلف انجام داده، گفته است: هر واکسنی را که به دست تان رسید، بزنید. چون صددرصد جلو مرگ و نوع شدید بیماری را می گیرد.

او می افزاید: تصور کنید اگر همه هموطن مان که فوت شدند، واکسن زده بودند، الان کجا بودیم و مرگ و میر برای ما تقریبا به صفر رسیده بود؛ یعنی افراد مبتلا می شدند اما نوع بیماری شدید نبود.

مژگان عباسلو از روزگار شاعری اش هم در این دوران بیان می کند: تقریبا خیلی وقت است که غزلی نگفته ام؛ هم به خاطر شرایط کرونایی و هم به خاطر این که باید درس بخوانم و برای فوق تخصص اقدام کنم، اصلا فرصت ندارم و همه چیز قاطی شده است.

سراینده مجموعه ناخاطرات که چندی پیش منتشر شد، همچنین می گوید: حدود 30 غزل دارم که هنوز چاپ نشده است و گفته اند که باید به حد نصابی برسد تا بتوان آن را در قالب کتاب منتشر کرد اما اصلا نرسیدم که آن را کامل کنم. شانسی که آوردم این بود که همان ناخاطرات، شعرهای سپید و کوتاه قبلی من اخیرا چاپ شد.

عباسلو سپس درخصوص تاثیر شرایط کرونایی بر جامعه شعر و جلسه های آن اظهار می کند: مطمئنا خیلی تاثیر داشته است. البته من خیلی آدم رفتن به محفل های ادبی نیستم اما کرونا همه چیز را از حقیقی به مجازی تبدیل کرد. من چهره های افراد را بدون ماسک در واقعیت فراموش کرده ام. در چنین شرایطی طبیعی است که خیلی از محفل ها تعطیل شدند، ارتباطات فیزیکی بسکمک قطع شدند و افراد به فضای مجازی پناه بردند.

او با اشاره به رونق دریافت جلسه های مجازی ادبی در دوران شیوع ویروس کرونا ادامه می دهد: این شرایط شاید به رونق دریافت جلسات مجازی کمک کند ولی نمی دانم در درازمدت چه اثری بر جامعه شاعران خواهد گذاشت. البته که شاعر جماعت از تنهایی فراری و با آن غریبه نیست و حتی خیلی وقت ها آن را سازنده می داند. برای همین من فکر نمی کنم که جامعه شعر ضرر کند، اما طبیعتا شاید از مقدار نشر آثار کم کند.

از آغاز دوران مبارزه کادر درمان با ویروس کرونا گاهی شعرها و نوشته هایی بر روی لباس آن ها دیده شده؛ این شاعر در پاسخ به سوالی درباره این اقدام می گوید: ما هم در شش ماه اول از این خبط و خطاها انجام می دادیم اما الان دیگر خیلی این کارها مد نیست. اما شعرهای قشنگی می نوشتند که گاهی بر حسب حس و حال و اقتضای زمان محتوای شعر قدیمی را تغییر می دادند؛ به هر حال این کار جالب و قشنگ است.

مژگان عباسلو درباره شرایط روزهای پیش رو هم می گوید: اگر واکسن زده نشود، این ویروس حالاحالاها از مملکت ما نخواهد رفت، چون چرخه آن ادامه خواهد داشت.

او با توضیح بیشتری می افزاید: تاثیرگذاری اصلی واکسن هایی که زده می شود در سه ماهه اول است، بعد از آن نه این که پادتن آن در بدن نماند اما اثر آنتی بادی آن کم خواهد شد. علت این مسئله هم آن است که کشورهایی که این واکسن ها را تولید می کنند می گویند ما در مدت سه ماهی که آنتی بادی جلو ابتلای افراد را می گیرد، واکسن را به بقیه افراد جامعه هم تزریق می کنیم. آن عده ای هم که به نوع شدید مبتلا شدند و کاری نمی شود برای شان کرد، در طول حداکثر سه ماه فوت خواهند کرد اما آن ها که بهبودی پیدا می کنند که اکثریت جامعه هستند به طور طبیعی پادتن در بدن شان خواهد بود و واکسینه هم خواهند شد.

به گفته عباسلو، اگر ویروس کرونا در جامعه ما مهار نشود و واکسن هم به ما نرسد، طبیعی است که این چرخه انتقال به این شکل خواهد ماند و افراد بیشتری فوت خواهند کرد و افراد بیشتری هم به نوع شدید آن مبتلا می شوند.

او در انتها و در پاسخ به پرسشی در خصوص سخن به جای مانده از مبارزه کادر درمان با ویروس کرونا، شعر یا ارتباط این دو با یکدیگر بیان می کند: ارتباطی با هم ندارند و امیدوارم که هیچ وقت نداشته باشند. امیدوارم که این ویروس برود و دست از سر ما، شعر، جامعه شاعران، جامعه پزشکان و همه مردم بردارد. اصلا دلم نمی خواهد فکر کنم بین آن ها رابطه ای وجود دارد و اگر باعث دوری ما از شعر نشود، باعث دوستی ما با آن نخواهد شد.