چرا تیم های آفریقایی در جام جهانی 2022 نیز ناکام ماندند؟
به گزارش لنجان بلاگ، پله، اسطوره فوتبال برزیل، پیش بینی نموده بود تا سال 2000، قهرمانی جام دنیای به یک تیم آفریقایی می رسد. مارادونا هم معتقد بود، جام دنیای یک فینال به آفریقا بدهکار است. اظهارات از این دست را می توانید از بازیکنان بزرگ و مفسران مشهور فوتبال در سراسر دنیا بشنوید.
به گزارش هم میهن، در جام دنیای 2022 قطر نیز خوش بینی ها در خصوص تیم های آفریقایی ادامه داشت و خیلی ها صحبت از صعود دو یا حتی سه تیم آفریقایی از مرحله گروهی می کردند. با وجود این، پیش بینی ها طبق معمول اشتباه از کار عایدی و گویی بر ناکامی آفریقایی ها پایانی نیست.
درنتیجه این سوال پیش می آید که چرا فوتبال آفریقا به دستاورد مهمی در عرصه دنیای دست نمی یابد؟ این تحلیل که تیم های آفریقایی و آسیایی شخصیت قهرمانی ندارند، شبه نژادپرستانه است و هیچ منطقی ندارد؛ بنابراین باید سراغ تحلیل های جدی و عقلایی برویم. در این یادداشت به پنج علتی می پردازم که به باور من موانع بنیادی ارتقای فوتبال آفریقا محسوب می شوند.
1. شکاف بین پیروزیت فردی و تیم ملی
تعداد زیادی از بازیکنان آفریقایی هستند که دستاورد های بزرگی در فوتبال داشته اند. بازیکنانی مانند ژرژ وه آ، یکی از معدود فوتبالیست هایی است که وارد عرصه سیاست شد، ساموئل اتوئو، دیدیه دروگبا - که بعضی او را برجسته ترین بازیکن آفریقا در همه دوران ها می دانند - بین پیروزیت فردی و تیم ملی فاصله ایجاد کردند.
ریشه این مسئله به مدیریت آفریقایی ها در تیم های فوتبال شان بازمی گردد. بیشتر تیم های آفریقایی دنبال جذب ستاره و پرورش ستاره هستند تا تقویت کار تیمی. ستاره یعنی توجه مردم و مطبوعات و یعنی پول. سنت ها و دیدگاه های غلط نیز به این امر دامن زده است.
براساس این سنت ها، بازیکن مهاجم از اهمیت بسیار بیشتری از سایر بازیکنان برخوردار است. از این رو طی نسل ها، آفریقایی ها مهاجمانی فوق العاده داشته اند، اما معمولا در خصوص دروازه بان و خط دفاع با مشکل روبرو بوده اند.
2. تقلب در سن
این مشکل در تیم های جنوب صحرای آفریقا بیشتر از تیم های شمال آفریقا است. اگرچه بیشتر این بازیکنان از بعضی برترین آموزشگاه های فوتبال در آفریقا هستند، افزایش سن می تواند برای آن ها یک چالش باشد. امروزه فوتبال آفریقا گرفتار معضل شناسنامه های دستکاری شده است.
از دهه 1980، تیم های آفریقایی همیشه در جام دنیای فوتبال زیر 17 یا 21 سال یا مسابقات فوتبال المپیک پیروز بوده اند. با این حال این پیروزی ها از مشکل بسیار مهمی پرده برمی دارد. مشکل این بوده که عامل پیروزی در بسیاری از این رویداد های ورزشی، بازیکنان بالاتر از سن مجاز بوده اند. این سراب باعث هرز رفتن استعداد های آفریقایی شده است.
این مسئله باعث می گردد توانایی های بازیکن بیش از حد برآورد گردد و بسیاری از کشور های آفریقایی در این مورد مقصر هستند. بعلاوه به نظر می رسد رقابت ها در رده های سنی پایین، تمرکز کشور های آفریقایی را بر توسعه تیم های ملی بزرگسالان، برخلاف همتایان اروپایی و آمریکای جنوبی منحرف نموده است. به این ترتیب تیم های آفریقایی بیشتر بر قهرمانی در مسابقات نوجوانان متمرکز هستند تا جام دنیای بزرگسالان.
3. ترجیح بازیکنان خارجی لیگ برتر بر بازیکنان داخلی
کشور های آفریقایی نمی توانند بازیکنانی با کیفیت مشابه آلمان، اسپانیا و ایتالیا پرورش دهند. علت این مسئله را باید در اینجا جست وجو کرد که آن ها بازیکنان داخلی خود را نمی شناسند. تا حد زیادی این امر به شکست تیم های آفریقایی در جام دنیای یاری می نماید.
آن ها برای بازیکنانی که در خارج کشور بازی می نمایند، اولویت بسیار بیشتری نسبت به بازیکنانی که در لیگ های داخلی بازی می نمایند قائل هستند. معمولا شاکله تیم های آفریقایی را در جام دنیای، بازیکنان حاضر در لیگ های خارجی تشکیل می دهند؛ بازیکنان داخلی به ندرت سهمی بیشتر از پنج نفر دارند.
گاهی اوقات بازیکنان داخلی مجبورند برای حضور در لیگ های خارجی به هر پیشنهادی تن دهند، زیرا مطمئن هستند با بازی در داخل، شانس چندانی جهت جلب توجهات و حضور در تیم ملی ندارند.
4. مدیریت مربیان خارجی
هیچ کشور آفریقایی و غیرآفریقایی ای تا به حال با مربی خارجی، قهرمان جام دنیای نشده است. این به آن معنا نیست که مربیان خارجی نمی توانند در جام دنیای پیروز شوند، بلکه به این معناست که مربیان در سطح دنیای باید در خانه پرورش یابند. بیشتر تیم های آفریقایی، مربیان خارجی دارند و الگو هایی را معرفی می نمایند که بازیکنان با آن ها آشنایی ندارند.
معمولا عمر مربیگری این مربیان کوتاه است و به این میزان نیست که بتوانند یک سیستم تاکتیکی، انضباطی و مدیریتی پیروز را پی ریزی نمایند. این مربیان سعی می نمایند با انتخاب برترین بازیکنان انفرادی، مسئله سال ها کار برای تشکیل یک تیم قابل اعتماد را حل نمایند. آن ها بازیکنان بومی را که در لیگ های سرتاسر دنیا پراکنده شده اند، فرامی خوانند و درست قبل از جام دنیای فوتبال چند جلسه تمرین می نمایند.
5. موانع روانی و عدم اعتماد به نفس
عدم اعتماد به نفس یکی از دلایل شکست تیم های آفریقایی در جام دنیای است. آن ها همیشه خود را ضعیف تر از تیم های اروپایی تلقی می نمایند. کشور های آفریقایی معمولا برای رسیدن به مرحله یک چهارم نهایی جام دنیای هیجان زده هستند درحالی که کشور های اروپایی این پیروزیت را عادی می دانند.
تیم های آفریقایی حس جاه طلبی خود را از دست داده اند و تنها متکی بر یکی، دو ستاره تیم خود هستند. مثال عینی و آشکار این عدم اعتمادبه نفس، آمار هدر دادن ضربات پنالتی به وسیله تیم های آفریقایی در ملاقات های حساس مقابل تیم های اروپایی و آمریکای لاتین است.
منبع: فرارو