شارژ بی سیم یک فناوری آینده دار است یا بی مصرف؟ - لنجان بلاگ

طی 10 سال گذشته بارها این عبارت را شنیده ایم که به زودی فناوری شارژ بی سیم جایگزین شارژ سنتی می شود ولی هنوز که چنین اتفاقی نیفتاده است. آیا حالا که گوگل هم با عرضه سری نو گوشی های پیکسل به بهره گیری از این فناوری روی آورده، به همه گیرتر شدن این مشخصه نزدیک تر شده ایم؟

سیستم فناوری شارژ بی سیم مانند گرمایش القایی است و بعد از ایجاد میدان الکترومغناطیسی در یک مکان، این انرژی به سیم پیچ های فلزی موجود در گجت که در نزدیکی میدان موردنظر قرار گرفته است، انتقال می یابد. زمانی که با استفاده از اجاق برقی می خواهید کتری پر از آب را داغ کنید، انرژی الکتریکی به صورت انرژی گرمایی به پایین کتری منتقل می شود. این موضوع منجر به داغ شدن کتری و به جوش آمدن آب می شود.

شارژ بی سیم هم در اصل چنین کارکردی دارد. در شارژ بی سیم با دو سری سیم پیچ سروکار داریم که یکی از آن ها برق را به جای گرما، به میدان الکترومغناطیسی تبدیل می نماید. سیم پیچ موجود در گجت موردنظر هم این میدان شناور را دوباره به انرژی تبدیل می نماید. در نهایت این انرژی روانه باتری گجت می شود و آن را شارژ می نماید.

بهره گیری از شارژ بی سیم برای گوشی ها به سال 2009 و عرضه گوشی Palm Pre برمی شود. در سال های اخیر شرکت های زیادی به این مشخصه روی آورده اند و در همین زمینه می توانیم به آیفون 8 و آیفون X و آیفون های 2018 اشاره کنیم که از استاندارد شارژ بی سیم Qi پشتیبانی می نمایند.

گوشی های پرچم دار سامسونگ هم از سال ها از پیش این مشخصه پشتیبانی می کردند و حالا تقریباً تمام گوشی های پرچم دار از این مشخصه بهره می برند. در ابتدا گوشی ها از لحاظ استاندارد شارژ بی سیم متحد نبودند اما حالا شرکت ها در زیر پرچم استاندارد Qi جمع شده اند و این می تواند استقبال از این مشخصه را افزایش دهد.

البته برای بهره گیری از شارژ القایی باید چالش های این فناوری به حداقل برسد. به عنوان مثال، با توجه به اینکه در این فرایند بخش زیادی از انرژی به صورت گرما هدر می رود، این نوع شارژ معمولاً سرعت کمتری نسبت به شارژ سیمی دارد. علاوه بر این، در بسیاری از موارد وقتی که گوشی ها فقط چند دقیقه بر پد شارژ قرار می گیرند، بدنه آن ها خیلی سریع داغ می شود. موضوعی که کاربران چندان از آن دل خوشی ندارند.

ضمناً باید خاطرنشان کنیم که فعلاً گوشی های مجهز به بدنه های فلزی، نمی توانند از این فناوری بهره ببرند. این یعنی گوشی ها برای اینکه بتوانند از این فناوری بهره ببرند، باید از بدنه های شیشه ای یا پلاستیکی استفاده نمایند. مقدار سیم پیچ های پد شارژ هم در برد مفید این انتقال تأثیرگذار است و از آنجایی که پدهای شارژ بی سیم وسعت چندانی ندارند، برد شارژ آن ها بسیار محدود است.

اما حتی در سیم پیچ های بزرگ هم بخش زیادی از انرژی ورودی هدر می رود. بر اساس پژوهش صورت گرفته در دانشگاه MIT، حدود 40 درصد برق ورودی به پد شارژ، به مقصد یعنی گجت مذکور نمی رسد و در این میان از دست می رود.

علی رغم این محدودیت ها، باید بگوییم که هنوز امید زیادی برای موفقیت گسترده و همه گیر شدن این فناوری وجود دارد. به خصوص از زمانی که آیفون هم به بهره گیری از استاندارد Qi روی آورده، احتمال این موفقیت بیشتر هم شده است. اما به نظر می رسد اپل فعلاً برای خالی نبودن عریضه این فناوری را برای گوشی های خود به ارمغان آورده و مثلاً هنوز هم خبری از پد شارژ ایرپاور نیست، شارژری که قرار بود سال گذشته روانه بازار شود.

اپل با حذف جک هدفون نشان داد که می تواند کاربران را به خرید هدفون های بی سیم ترغیب کند و باید ببینیم آیا مانند جریان حذف جک هدفون، در زمینه شارژ بی سیم هم به طور همه جانبه وارد عمل می شود یا اینکه فعلاً این مشخصه را به عنوان یک ویژگی جانبی در گوشی های خود تعبیه می نماید.

هرچند گوگل در بخش نرم افزار اهمیت بسیار زیادی دارد، ولی در بخش سخت افزار همچنان از اهمیت چندان زیادی بهره نمی برد و بهره گیری گوشی های این شرکت، تأثیر بسزایی در افزایش استقبال مخاطبین از شارژ بی سیم ندارد. در نهایت به نظر می رسد اگر اپل این فناوری را به صورت همه جانبه بپذیرد، شاید کاربران هم این فناوری را بپذیرند و استفاده از آن را شروع نمایند.

پ