انتقال کارگاه های صنایع دستی روستای زیارت به آپارتمان های نیمه کاره - لنجان بلاگ

دستگاه های بافت پارچه سنتی در روستای زیارت استان گلستان هنوز مدرن نشده اند و هنوز زنان زیارت پشت آن می نشینند و ساعت ها نخ های رنگی را کنار هم قرار می دهند تا بگردد پارچه یک متری. قرمز گلی یا سفید با رگه های رنگی. بیشتر آن ها این پارچه ها را برای گردشگران می بافند. آن ها هر یک متر پارچه را حدود 25 تا 30 هزار تومان می فروشند تا خریداران از آن به عنوان سفره، رو میزی، پادری، سفره و... استفاده نمایند. این سوغات زیارت است که به وسیله زنان پا به سن گذاشته زیارت تهیه می گردد. از میان آن ها زنی که 45 سال از عمرش را به تنهایی زندگی نموده می گوید که پارچه می بافیم برای گردشگران و دختران دم بخت. چون هنوز با وجود اینکه دیگر پایبند رسم و رسومات گذشته نیستند، اما بازهم در جهیزیه آن ها باید چند طاق پارچه دست بافت باشد. فاطمه زیارتی می گوید:

نسل نو بلدند پارچه ببافند. بعضی از آن ها در علی آباد چادر شب می بافند. نسل نو ما رفته اند هنر روستاهای دیگر را یاد گرفته اند.او و زنان دیگر هنرمند روستا نخ های پارچه بافی را خودشان تهیه می نمایند اما دیگر مانند قبل، پشم را نمی ریسند تا از آن نخ تهیه نموده و آن را رنگ نمایند همه این مراحل را با اندکی پول بیشتر حذف نموده و نخ ها را از شهر می خرند. پارچه های بافته شده را به مسافران ایرانی به قیمتی می فروشند که هم مشتری راضی باشد هم خودشان. فاطمه زیارتی می گوید: فقط گردشگران خارجی هستند که چانه نمی زنند اما تعداد آن ها هم از مدت ها پیش کمتر شده است. شاید تعداد گردشگران خارجی به این علت کمتر شده که دیگر روستای زیارت مثل قبل نیست و جای خانه های سنتی و چشم اندازش را برج های بی قواره گرفته است. حالا زنان روستا به ابتکار خودشان پارچه می نویسند و جلوی در خانه شان تبلیغ پارچه بافی را می نمایند بعضی دیگر نمونه ای از برترین کارهایشان را مثل رخت در خیابان اصلی روستا پهن می نمایند تا توجه گردشگران جذب گردد. اینجا شاگردی بی معناست همه مادران به دختران هنرشان را یاد می دهند و با هم به فکرشان می رسد که می گردد از نخ ها و پارچه های به جای مانده از لباس هایشان هم در طرح دادن به سفره ها و پارچه های سنتی استفاده نمایند. زیارتی می گوید: بازرس همواره به کارگاه های ما سر می زند. چون اگر فعال نباشیم بیمه صنایع دستی ما را قطع می نمایند. او هم مانند بسیاری دیگر از ساکنان روستای زیارت کارگاه صنایع دستی خود را به داخل گوشه ای از ساختمان نیمه کاره اش برده است. پیش از این کارگاه ها در خانه های سنتی قرار داشت. اهالی خانه از سر و صدای آن اذیت می شدند اما حالا اتاق جدایی برای این کارگاه ها در نظر گرفته اند. اما در وضعیتی نامناسب. آن ها یا کارگاه ها را در جایی از آپارتمان کوچک گذاشته اند که باز هم سر و صدای آن اهالی خانه را آزار می دهد یا از زندگی شان حذف نموده اند چون آپارتمان جای دستگاه پارچه بافی سنتی نیست. بعضی دیگر آن را به گوشه ای از انبار، یا پارکینگ انتقال داده اند و همان جا خودشان را سرگرم پارچه بافی می نمایند. فاطمه زیارتی معتقد است که سالم ترین هوا را روستای زیارت دارد اگر کسی مریض باشد شفا می گیرد با این حال خانه سنتی و قدیمی و چوبی اش را به ساختمان نیمه کاره ای انتقال داده که اجازه تکمیلش را به او و دیگر روستاییان نمی دهند. منبع: خبرگزاری مهرمنبع: کجارو